Puno't Dulo: Ikalawang Bahagi (katapusan ng baliktaran)

   

   "Fernando pwede ka bang makausap?" Bigkas ni sisa kay fernando ng sila ay magkasalubong sa simbahan sa may Sta. Ana. "Huh? Pwede naman, ano ba ang paguusapan natin?" Pailang na tanung ni fernando. "Bakit ka lumayo sa akin?" Wika ni sisa. "Simple lang naman eh, gusto mo ng oras para makapagisip isip edi binigyan kita ng oras at espasyo para mapagtanto mo kung keilan ka magiging handa sa mga posibleng mangyari sa ating dalawa." Sagot ni fernando. "Sana kahit ganun ang isinagot ko eh, di mo pa rin ako iniwan, di ka sana nawala." Wika ni sisa. "Kasalanan ko oo dahil di ko pinaglaban ang nararamdaman ko pero natatakot din kasi akong pag kinulit kita eh magalit ka sa akin at ikaw ay tuluyang mawala." Sagot ni fernando. Di na nakaimik si sisa at nanahimik na lang sa isang tabi. "Ikakasal na ako fernando."

   Matagal na nakatitig lang kay sisa si fernando. Di nya alam ang gagawin o magiging reaksyon sa balitang kanyang natanggap at ang tanging nagawa na lamang nya ay napaupo at nagtanong. "Mababawi mo pa ba yan sisa?" Paiyak na tanung ni fernando. "Hindi na, mahal ko si guiller dahil siya ang nagpasaya sa nagluluksa ko na puso noong ikaw ay nawala. At kahit minahal kita, di pa rin nito mapapantayan ang pagmamahal ko kay guiller. Tinanggap ako ni guiller kahit ano o sino pa ako, at ni minsan di nya ako iniwan kahit alam nyang matagal tagal siyang maghihintay." Tugon ni sisa.

Napatulala lang si fernando, sabay umalis at iniwang umiiyak si sisa.

   Lumipas ang dalawang taon, sa isang bahay sa Sta. Ana, may isang lalaki ang nakatitig sa magasawang natutulog. "Magbabayad ka guiller." Sambit ni fernando. Ngunit ang di nya alam ay naalimpungatan si sisa, at ng babarilin nya na si guiller ay humarang si sisa. Tumagos ang bala kay sisa at parehong napuruhan ang mag-asawa, sa pagkakataong iyon umalis si fernando at nagtago. Pagkalipas ng matagal na panahon nabalitaan nyang buhay si guiller kaya ng nagkaroon siya ng pagkakataon ay pinagmatiyagan nya ang lahat ng kilos ni guiller. Hanggang sa isang araw ng sinorpresa ni guiller si dario ay siya rin naman nyang sinorpresa sila guiller. Di na nakapalag sila guiller ng bigla nagpakita si fernando, ang tangi na lamang nilang nagawa ay ang sumalo ng bala mula sa baril ni fernando.

   "Tapos ka na rin guiller, tapos na kayong lahat." Sabay tinutok ni fernando ang baril sa sentido. Mahaba ang gabi, marami ang nangyari pero ang akala mong wala na sa mundong ibabaw ay nanatiling buhay. At ang sanhi ng lahat ng mga pangyayari ay isa na lamang masamang alaala dahil ng gabi rin iyon ay nakarinig ng putok sa bahay na tinutuluyan ni fernando. The end

   Matagal ko ng naisip gawan ng isang malikhain istorya ang baliktaran, ngunit di ko agad ito nagawa sa kadahilanang wala pa akong sapat na kagamitan para siya ay maging isang ganap na maikling kwento. Higit anim na taon din ang ginugol ko para kumalap ng mga karanasan para tapusin ang masasabi ko na aking unang nilikhang istorya. Sa kung ano man ang pagkakahawig nito sa tunay na buhay o buhay ko ay di sinasadya. Sa katapusan ng kwentong ito nawa'y nasiyahan kayo sa aking ginawa, at marami pang susunod na mga kwento mula sa manunulat na si jobonane. 

P.S. may part two pa sana akong gagawin base sa ano ang nasa palabas na ginawa namin, kaso naisip ko na masyado ng naging madilim ang tema ng istorya kaya sa huli ay tinapos ko na ang dapat tapusin.

Puno't Dulo: Unang Bahagi

"Mahal kita" yan ang katagang binitawan ni fernando sa kanyang kaibigan na si sisa habang sila ay naglalakad sa isang avenida sa bandang paco sa manila. Ngunit di nya inaasahan na ang lahat ng pangarap nya ay maglalaho na parang bula sapagkat ang sagot ni sisa ay di tugma sa nilalaman ng isip nya. "Mahal rin kita fernando, pero hindi pa ako handa para sa isang seryosong relasyon pwede mo ba ako bigyan pa ng konting panahon" sambit ni sisa. Wala naman magawa si fernando, ang nasabi na lang nya ay "ok sige, maghihintay ako" at sabay silang naghiwalay ng landas dahil magkaiba pa rin naman ang bahay nila.

Matagal ng magkakilala si fernando at sisa, mga 10 taon na simula ng lumipat sila fernando mula sa sorsogon dahil sa trabaho ng tatay nya. Tadhana ngang matuturing ang kanilang pagtatagpo, dahil sa isang tindahan kung san bumibili si fernando ng mga kagamitan para sa bahay ay dun sila nagkabanggaan at nagkakilala.

"Tao po, nandyan po ba si sisa?" Bigkas ni fernando habang kumakatok sa bahay nila sisa para siya ay sunduin. "Ay fernando iho, nakaalis na si sisa may sumundo sa kanya kanina di ka ba nasabihan?" Sambit ng ina ni sisa. "Ganun ho ba, di po kasi nya ako nasabihan eh. Balak ko po sana siyang ihatid kaso nakaalis na po pala siya, sige ho ako ay aalis na at malelate na po ako." 

Simula noong magkakilala sila fernando at sisa ay halos araw araw na silang magkasama. Pagkagaling sa eskuwela dumiderecho na si fernando sa paborito nilang tambayan ang siomain ni manong pol. Doon eh madalas silang nagkukuwentuhan ng kung ano anong mga bagay masaya man o malungkot. At dahil sa kanilang madalas na pagsasama ay dahan dahan ng nahulog ang loob ni fernando kay sisa.

"Sino yung kasama mo kagabi?" Tanung ni fernando kay sisa. " wala, kaibigan ko lang yun bakit mo naman naitanung?" Padepensang sagot ni sisa. "Aaayain sana kitang manuod ng sine eh, kaso umalis ka nga daw sabi ng nanay mo kaya di na lang." Sagot ni fernando. "Hayaan mo babawi ako sa iyo fernando magset tayo ng date, ok?" Sabi ni sisa sa kaibigang si fernando. "Oh sige ah mga next next week pwede ka ba?" Patanung ni fernando. "Oo sige pwede ako." Sagot ni sisa. At naghiwalay and dalawa na may ngiti sa labi.

Pagkatapos nilang manuod ng sine, ay dun na nga nagtapat ng damdamin si fernando kay sisa. Dahil sa mga pangyayari nasira ang matagal nilang pinagsamahan at tila nailang ng lumapit si fernando kay sisa o dumalaw man lamang sa bahay niya. Lumipas ang mga taon na tuwing sila ay nagkakasalubong ng landas ay tila para bang di sila naging malapit sa bawat isa at ang tanging pumapagitan na lang sa kanila ay ang mga tango at ngitian na sa likod ay pait at lungkot ang katumbas.

P.S. Ang istoryang ito ay gawa-gawa lamang, ano man ang pagkakahawig o pagkakatulad nito sa tunay na buhay ay di ko sinasadya. Hango ito sa aking ginawang script noong ako ay second year college, subalit iniba ko ang tema at hinati ko ito base sa kung paano ang kwento ng bawat kasapi ng istorya.

Isa-isang hakbang

"Ang matamis na ngiti. Marikit na mukha. Ehemplo ng isang dyosa. Na nagmula sa langit" - Dante

     Napakarami ng nangyari sa buhay ko, sa loob lamang ng mahigit kumulang na isang taon. Maraming katuwaan, iyakan at mga natutunan na ibabaon ko hanggang sa ako ay bumalik sa aking pinanggalingan. 

     Di ko lubos akalain na sa isang iglap lang ay mababago ang kinagisnan kong buhay.  At ang lahat ng bagay na aking nakasanayan ay aking itinabi pansamantala para ako ay maging handa sa aking bagong lugar na pupuntahan.

   Ako ay natuwa sa mga nangyari sa akin noong nakaraang taon, sapagkat sa mga panahon na iyon ay nakilala ko na ang natatanging tao na makakapagpasaya sa akin panghabambuhay. Pero lahat ng aking inaakala ay nagkamali at ang tuwa ay nauwi sa iyakan.

   Iyakan na walang luha, iyakan ng nararamdaman ng isang puso na naghahanap ng kalinga sa isang tao di naman pala ibibigay ang hinihintay nito na kapalit. Umasa sa wala at higit sa lahat ay umasa na may mangyayari sa isang blangkong papel na wala naman may gustong sulatan.

     Pero sa gitna ng kalungkutan na dulot ng mga nangyari na, marami ang mga leksyon ito ay nailathala. Itinuro nito sa akin ang mga bagay ay hindi lahat dapat binibigay hanggat di pa ito hinihingi. Natutunan ko a na dapat kang manatili at tapusin ang isang bagay bago lumipat sa isa. Marami akong natutunan at hinding hindi ko ito makakalimutan.

    Isang tao lang ang kinailangan ko, isang taong  na kahit papaano ay sumukli sa konting oras na ibinibigay ko para sa kanya at sa aking sarili. Di ko man inaasahan na siya ay makilala sa panahong ito, pero ayan siya at dumating at siya lamang ang tao na dahan dahan ulit na nagpatibok ng aking puso. Di ko pa siya lubos na kilala pero salamat sa kanya dahil muli na ulit tumitibok ang puso kong nadurog at nasugatan. At ang aking tanging hiling ay maramdaman niya sana na hanggang sa dulo ng mundo ay kaya ko siyang mahalin.



galing dito ang larawan

Pighati ni Guiller

     

     Isang perpektong araw, makulay ang lahat ng tanawin, maligalig ang mga bagay at mabilis na tibok ng puso. Ganito pala ang pakiramdam pang nandun ka na mismo sa araw ng kasal mo masaya at nakakakaba pero sulit ang paghihintay. Ngunit di lahat ay ganoon ang nararamdaman sa araw ng kasal mo.

     Isang gabing malagim, akala ko tapos na ang lahat, isang lalaking nakamaskara, putok ng baril yan ang lahat ng naalala ko noong gabing iyon. Akala ko katapusan ko na kaso, sumablay ang bala ng lalaking nakamaskara dahil bago malagutan ng hininga ang asawa ko ay naitulak pa niya ako bago ang huling putok ng baril. Nakatakas ang lalaki at ako nagising na lang ako sa isang kwartong punong puno ng ilaw.

     Mabagal na usad ng kaso, sakim na gobyerno, bulok na sistema at ang pakiramdam na para bang wala nang mapapala ang sinapit namin ng pamilya ko. Namatay sa harap ko ang asawa ko, nawawala ang anak ko, di ko alam kung sino ang salarin pero may kutob na ako dahil sa lugar namin isa lang ang biglang naglaho. Ngunit di ko maisip kung ano ang nagawa ko sa kanya, marami akong naitulong sa kanya at ganoon rin sa akin pero bakit kaya? Maghihiganti ako, hahanapin ko siya at ako ang gagawa ng sarili kong hustisya.


     Lumipas ang taon, nagkaroon ng kapangyarihan, umapak ng madaming tao at naging patapon ng lipunan. Ganoon ang naging buhay ko sapagkat ginawa ko ang lahat para lamang umangat, magkaroon ng pera at kapangyarihan para mas madali kong mahanap ang taong sumira sa buhay ko.

     Pagbukas ng pinto, tama ng bakal sa balat at ang daing ng isang lalaki na lamang ang maririnig mo. Dahil sa wakas nakita ko na rin ang taong matagal ko ng hinahanap at wala na siyang magagawa kundi manigas dahil sa di nya inaasahang bisita. Tumayo pa ang lalaki aka'y aka'y ng kasama nya sa bahay pero wala na siyang magagawa dahil ang alam ko nasa akin ang huling halakhak.

     Bago matapos, isang tanong ang aking ibinato at isang di inaasahang sagot ang aking natanggap. End

P.S. Ang istoryang ito ay gawa-gawa lamang, ano man ang pagkakahawig o pagkakatulad nito sa tunay na buhay ay di ko sinasadya. Hango ito sa aking ginawang script noong ako ay second year college, subalit iniba ko ang tema at hinati ko ito base sa kung paano ang kwento ng bawat kasapi ng istorya.

galing dito ang larawan

Nasaan ka Dario?

     

     Nakarinig ako ng katok sa pinto kaya dali-dali akong bumaba para buksan ito. Pagbukas ko agad akong nakatikim ng suntok mula sa isang lalaki, at sa likod niya ay may isang pamilyar na mukha na inakala kong matagal nang nabura sa mundo.

     Ako nga pala si Dario pero di ako kilala sa pangalan ko dahil mas kilala ako sa tawag na maestro. Kaya naman ako tinawag na maestro dahil isa akong guro sa musika at kilalang-kilala ako sa larangan na iyon. Di ko na masyadong idedetalye ang aking sarili dahil ang nilalaman ng kwento ko ay ang nangyari noong gabi na kahit kailan ay hinding hindi ko makakalimutan.

     Isang tahimik na gabi, narinig ko mula sa labas ng isang bahay ang iyak ng isang sanggol. Lumapit ako sa pintuan ng nasabing bahay at napansin kong bukas ang kanilang pinto, pinasok ko ang bahay dahil sa kutob ko na may hindi magandang nangyayari sa loob dahil sigurado ako na di maaring iwan ng aking kaibigan at ang asawa nya ang kanilang pinto na nakabukas ng disoras ng gabi. Habang papanhik ako sa kung saan natutulog ang mag-asawa nakarinig ako ng putok, at dahil sa takot nagpasya na lang akong kunin ang umiiyak na sanggol. Pagkuha ko sa sanggol agad ko siyang itinakas dahil alam ko na nasa peligro rin ang buhay nya at sigurado ako na wala ng buhay ang kanyang mga magulang. Agad rin akong umalis sa lugar na kung saan ako'y matagal na nanirahan sa takot na baka ako ang mapagbintangang pumatay sa mag-asawa at baka puntahan ako ng may gawa noon sa kanila. Tandang tanda ko pa ang gabing iyon at hanggang ngayun ako ay nananalangin na sana ang lahat nang iyon ay isang panaginip lamang.

     Lumipas ang maraming taon akala ko ay maayus na ang lahat. Nakakatulog na rin ako ng mahimbing onti-onti ng nawawala ang alaala ng bangungot ngunit hanggang akala lang pala ang lahat. Isang gabi nakarinig ako ng katok sa pinto dali-dali akong bumaba mula sa ikalawang palapag para buksan ito. Pagbukas ko agad akong nakatikim ng suntok mula sa isang lalaki, at sa likod niya ay may isang pamilyar na mukha na inakala kong matagal nang nabura sa mundo. Di na ako nakapagsalita dahil pagmulat ng mata ko, ay aka'y aka'y na ako ng aking anak at sa harap namin ay may nakatutok na baril. Humahalakhak ang lalaki na may hawak ng baril at pagtapos ng halakhak ay tyaka siya nagsalita. End

P.S. Ang istoryang ito ay gawa-gawa lamang, ano man ang pagkakahawig o pagkakatulad nito sa tunay na buhay ay di ko sinasadya. Hango ito sa aking ginawang script noong ako ay second year college, subalit iniba ko ang tema at hinati ko ito base sa kung paano ang kwento ng bawat kasapi ng istorya.

galing dito ang larawan

Ano ang alam ni Dante?

   

   Sa dinadami dami ng ginagawa ko sa buhay, at sa sobrang hectic ng trabaho ko nakalimutan ko na na isa nga rin pala akong manunulat na hilaw. Nakalimutan ko na ang nagmulat sa aking isipan na ang mga hinaing ko sa buhay ay kailangan ilabas sa pamamagitan ng pagsusulat. Pero ang istorya ay hindi tungkol sa akin, siguro humanap lang ang Diyos ng instrumento para maibahagi sa iba ang kaninyang kwento. Di ko rin alam kung bakit ako ang napili nya, di naman ako magaling, hilaw nga diba. At lalo namang hindi ako sikat, siguro kailangan niya lang maibahagi ang kanyang naranasan at ako na lang ang kilala nya na kayang mailabas to sa madla, kahit na kami lang dalawa ang babasa.

   Simple lang ang kwento ng kaibigan ko. Pero para sa akin ang makinig sa kanya ay sapat na para matuto ako at makahinga siya ng maluwag. Itago natin siya sa pangalan na Dante at eto ang kanyang mensahe sa akin.

   "Ako si dante, sa pangalan ko palang alam mo naman na siguro kung ano ang kasarian ako, at wag mong sabihin nasa gitna ako dahil bata palang ako sigurado ako derecho na ako. Maiksi lang itong ikukwento ko sa iyo, kung tutuusin ilalabas ko  lang ang sama ng loob ko, ayaw ko sana pero gusto ko kasi para may maisulat ka sa blog mo, matagal tagal na akong walang nababasang bago eh. Nilapitan kita dahil alam ko na ikaw lang ang makakaintindi sa akin. Nababagabag kasi ako sa mga pangyayaring nakita ko at di ako natutuwa sa nangyari. Di ko kasi lubos maisip kung bakit nangyari yun, marami pa akong napagtanungan kaya alam ko na imposibleng mangyari iyon. Alam kong dapat ko na siyang paghandaan, at sa totoo lang medyo nakapaghanda naman ako sa posibleng mangyari. Pero nakakagulat pa rin na ang hindi dapat mangyari ay nangyari na at nakita ko,totoo na siya at hindi na magbabago yun. Kaya ko naman sana siya tanggapin, kaso ang hindi ko matanggap eh parehong naitago ang dapat naman ng nakalabas, kaya ang lumabas nasaktan ako kaibigan dahil lumabas na isa lang pala akong uto-uto na nagpadala sa daloy ng mga salarin at wala na akong magagawa kundi ang lumayo. Lumayo sa kasiyahan ng mga pangyayari na ang iba ay masaya pero ako ay blangko. 

   Mali rin siguro na masyado akong nagtiwala. Mali rin siguro na masyado kong binuksan ang sarili ko. Dahil ngayun di na kayang takpan ng bango ang baho na ipinamahagi ko. Bihira lang naman ako magtiwala, pero nung sinubukan ko nasira ang mga pundasyon na ginawa ko. Wala na akong mukhang ihaharap sa mga bagay na aking nagawa at gagawin pa lamang. Wala ng ibang paraan, dahil hanggat nangyayari ang di ko inaasahan ay patuloy lang akong nasasaktan. Kung nasabi lang sana na noon pa na mangyayari siya eh sana di ako ganito ngayun, lumabas na ako'y nalinlang. Nalinlang ng sobrang lupit, na para bang ako ay tinarakan ng patalim sa likod.

   Wala na akong magagawa, at pagod na rin akong maghintay sa isang kalokohang di na muling magiging totoo. At sa mga may gusto pang maibalik ang dating saya, wag nyo nang pilitin dahil ako na mismo ang hihinto para di ko makamit ang inaasahan nyo. Basta ngayun ang alam ko lang, wag ka basta basta magtitiwala kahit na sa sarili mo."

   Nagulat ako sa kwento ni dante, dahil di ko inakala na ganoon na pala kalalim ang nilalaman ng puso niya. Di ko man lamang naisip na bigyan siya ng oras at kausapin siya. Di ko man lamang nagawan ng paraan para maging masaya siya. Isa pa naman siya sa pinakamatalik kong kaibigan pero ala akong nagawa para mapabuti ang kanyang kalagayan.

   Pagkatapos kong mabasa ang sulat niya at maisip kung ano ang dapat kong hakbang para mapasaya siya nagmadali akong nagayus ng sarili para mapuntahan at makumusta siya. At noong malapit na akong matapos ay humarap ako sa salamin, nagulat ako nang nakita ko sa salamin si Dante.


galing dito ang larawan

Tall, Dark and That's all

     

     Una, sa mga hindi nakakakilala sa akin ako po si jobonane, at kung tatanungin kung bakit jobonane eh bahala na ang imahinasyon nyuo ang humusga. Ang sa akin nabuo na lang siya bigla, at simula noon siya na ang ginamit ko na pangalan sa lahat ng mga nilalalang na kailangan kong itago ang aking tunay na katauhan. Marami naman ng nakakakilala kung sino si jobonane, pero sa kanila na lang yun ang ako ay ako at sila ay sila.

     Pangalawa hindi nakadirekta sa kung sino ako ang nilalaman nito, pwedeng indirectly, pero di mo pwedeng sabihin na isandaang porsyento ay magegets mo ang nakasulat dito. Simple lang naman kung bakit ko biglang naisipan sumulat, una 2014 na kaya dapat kahit papaano may entry ako at higit sa lahat basag na ang puso ko at kailangan ko na siyang buuhin.

     Pangatlo basag ang puso ko literally at figuratively. Literally dahil nalaman ko habang nagtetesting ako ng makina sa pinagtatrabahuhan ko na mali na ang pagtibok ng puso ko at hindi siya maganda, dagdag pa sinusumpung na naman ako ng heartburn, gusto ko matulog at ipahinga na lang pero parang sinisilaban yung puso ko so mahirap siyang gawin. Figuratively dahil pinipilit ko pa rin mahalin ang taong alam ko na kahit kailan eh hindi ako kayang mahalin ng higit pa sa isang kaibigan.

     Pangapat binago ko ang pananaw ko sa buhay,  kasi dati torpeng torpe ako at takot sa babae pero dahil sa kanya nagkaroon ako ng tapang at lakas ng loob para magtapat. Nagawa kong magtapat dahil natatakot akong mawala siya sa buhay ko, at dahil rin kasi sa dami ng nagkakagusto sa kanya so bawat oras mahalaga, at napapanahon na rin siguro na maglevel up ako sa mga pinaggagawa ko sa buhay ko.

     Panglima eto ako ngayun pinipilit ang sarili at ibinubulong sa utak na darating rin ang araw na magkakagusto rin siya sa akin bigyan mo lang ng time and effort. Ayus na sana pero bigla kong narealize na sa lahat ng manliligaw nya ako lang ang alang sariling sasakyan, di gaanong kapogian, at higit sa lahat di po ako mayaman. Pero ang lamang ko sinama ko si papa God sa paglapit sa kanya para matindi ang backer, ang problema kahit yata si papa God di sang ayun na maging kami.

     Panghuli simple lang naman, alam kong kahit hinang hina na ang loob ko nagdadasal pa rin ako kay papa God na  sana darating yung time na magkusap lang muli kami and this time sana mas handa na siya sa itatanung ko sa kanya. For the time being sana magenjoy lang siya sa mga ginagawa nya, at sa dahan dahang  paghilom ng sugat ng kanyang puso.  Basta ako bawas bawasan ang selos sa mga taong nakapaligid sa kanya at ang pagiging insecure, tandaan di naman kami so wag ako dapat mag assume. Mabuhay lang ng tama at may takot sa Diyos ok na yung mas mapalapit mo rin siya sa Diyos ng wala ka ng hinihinging kapalit. 

galing dito ang picture