Kilala

   

   Dama niya, ang sarap ng haplos ng hangin habang nakikinig ng musikang nagagawa ng mga daliring pumipindot sa isang luma pero makabuluhang intrumento.

   Di mawari ni Robert na pagkatapos ng lahat ng nangyari sa buhay niya, mauuwi lang siyang magisa sa isang kwartong nakikisama sa lungkot niya.

   Dumaan ang mga panahon ng sarap, dumaan ang mga panahon ng hirap, ngunit sa bandang huli, tila ba'y hinarap nya lang ang lahat ng nagiisa at walang kasama.

   Dapat ba na mas nagtalaga siya ng kanyang mga kasama, o kahit man lamang ng isang matalik na kaibigan? O sadyang palamuti lamang sa buhay nya ang mga ito.

   Dumaan ang libo libong tao sa buhay niya pero ni isa, wala man lamang tumuring sa kanya bilang isang perlas na dapat pangalagaan, itago, at ingatan.

   Dapat ba na di siya nakisama sa lahat ng tao sa paligid niya at kumupkop na lang ng isang tao na papahalagahan siya. Na kahit di pagsisinta basta isang samahang di mauuwi sa wala.

   Dala ng kanyang pighati na sa kanyang pagiisa, ay wala pala talaga siya naging kaibigan, kundi mga kakilala at nakasama lamang.

galing dito ang larawan